donderdag 12 juli 2007
zaterdag 5 mei 2007
Bäredräckexpeditie - Dag 1
28-04-2007
Nadat Auke bij Marietta, Vincent en Rafael had overnacht vertrokken we op zaterdagochtend om kwart voor zeven. We gingen nog even langs onze opa en oma (uitwuiven + verrassingspakket). Daar gingen we om zeven uur weg.
Toen we op de snelweg zaten ten zuiden van Nijmegen, zagen we een afslag waar Mill op aangegeven werd J (voor de niet-fossielpuntnetters: Mill is een vindplaats waar je o.a. veel haaientanden kunt vinden).
Bij Venlo namen we een verkeerde afslag, of beter gezegd, we misten de goede. We moesten een tijdje rondrijden om weer op de goede plek op de snelweg terecht te komen en dan de afslag te nemen.
Van Arnhem tot Bundenbach zijn we twee keer gestopt voor een kleine pauze. De eerste keer net over de grens met Duitsland en de tweede keer in Emmelshausen.
Wat ons opviel in Duitsland waren de vele koolzaadvelden. Overal waar je keek, was het geel. Ook bij de huizen waar we langsreden (meestal dorpjes op het platteland), vielen ons dingen op. Vaak waren het vakwerkhuizen (heel erg mooi). Wat veel bij gebouwen voorkwam, was de zogenaamde ‘schiefer’, een soort leisteen, voornamelijk als dakbedekking gebruikt.
Vandaag zijn we langs de Nürburgring gereden, een racecircuit voor formule1 wagens.
Behalve dat het landschap mooi was (langs de moezel, bergen en dalen, eerste echte bergwegen voor Marietta met de auto, leuke dorpjes enz.), waren de bruggen over bijv. de Moezel erg mooi, met van die bogen.
Marietta liet een ziekenwagen voorbij. Dat kwam net heel stom uit, doordat we net op een rotonde reden, en de ambulance wilde natuurlijk precies dezelfde kant op als wij.
Vlak bij Bundenbach zagen wij opeens een bordje: ‘Tollwut gefährdetes gebiet’, oftewel, pas op voor hondsdolheid! Vlak na dit bordje kwamen we tussen half één en kwart voor één in Bundenbach aan.
We reden eerst naar de Herrenberg-grube. Je kon daar kaartjes kopen voor het museum, de Keltennederzetting en een rondleiding in de groeve. We namen een combikaart.
Eerst gingen we naar de Keltennederzetting. Het leek heel erg op het dorp van Asterix en Obelix (rara hoe kan dat?). De nederzetting was gebouwd op leisteen. De Kelten hadden vroeger zelf al een soort kelder uitgehakt in het leisteen, waarin het heel koel was. Nu werden daar dingen tentoongesteld. Er woonden echt een paar mensen, die vertelden over hoe het leven daar was. Wat ons opviel, waren de grote hoeveelheden sluipwespen. Zij schenen nestjes te maken in het riet van de daken van het huis. Het wemelde onder de daken dus van de sluipwespen.
Omdat het nog geen tijd was voor de rondleiding, gingen we eerst nog naar het museumpje. Er waren hele mooie fossielen en pyriet, maar het museum zelf was een beetje rommelig opgezet.
Toen was het tijd voor de rondleiding. We kregen te horen dat het in de groeve ongeveer 8 °C zou zijn, en aangezien het een hele warme dag was, hadden we niet veel warme kleren bij ons (de auto stond ongeveer 1,5 km verderop). We kregen toen een jas en een helm, zodat je je hoofd niet zou stoten. Toen we binnen waren vertelde de rondleider en zagen we dat het leisteen bijna verticaal stond. Dat was vroeger niet zo geweest, maar door grote druk (net als bij gebergtevorming) was het bijna 90 graden gedraaid.
De rondleider vertelde ons dat de mijnwerkers vroeger maar een lampje hadden met een lichtbereik van 35 cm doorsnee. Om dat te laten zien pakte hij een telefoon die daar hing en draaide twee keer aan het onderste eind: zwoesj, zwoesj. Alle lichten gingen toen uit. Hij scheen toen met zijn zaklamp zo op het plafond dat het lichtbereik van de lamp nog maar ± 35 cm doorsnee was. Hierna zwoesjde hij één keer en toen gingen alle lichten weer aan.
Hij liet ons ook nog een stalactiet zien van vier centimeter. Met een geweldig rekensommetje liet hij zien dat als een stalactiet in honderd jaar één cm groeit, deze 400 jaar oud moest zijn.
Toen we weer buiten kwamen, was het opeens hééél erg heet…
Je kon zelf ook fossielen zoeken. Voor tien euro kreeg je daar een wagentje met platen, waarin je met gereedschap, dat je nog moest huren, naar fossielen kon zoeken. Omdat de rondleider zei dat je wel erg veel geluk moest hebben als je iets wilde vinden, hebben we dat maar niet gedaan, en zijn we bij onze auto in de buurt gaan zoeken. We hebben een paar dingen gevonden, waarvan we ons afvroegen of het iets was, maar dat zal wel op fossiel.net blijken.
Rond kwart voor vijf gingen Auke en Vincent nog naar het winkeltje, waar ze een zeelelie en koraal (?) kochten.
Toen zijn we weggereden uit Bundenbach naar de camping
Om tien over half zes kwamen we op de camping aan. Omdat de grond vnl. uit leisteen bestond, hadden we bijna een uur nodig om allebei de tenten op te zetten.
’s Avonds, toen we in de tent lagen, hebben we ons nog suf gelachen om ‘Aukes TV-show’, waarin Rafael te gast was.
Nadat Auke bij Marietta, Vincent en Rafael had overnacht vertrokken we op zaterdagochtend om kwart voor zeven. We gingen nog even langs onze opa en oma (uitwuiven + verrassingspakket). Daar gingen we om zeven uur weg.
Toen we op de snelweg zaten ten zuiden van Nijmegen, zagen we een afslag waar Mill op aangegeven werd J (voor de niet-fossielpuntnetters: Mill is een vindplaats waar je o.a. veel haaientanden kunt vinden).
Bij Venlo namen we een verkeerde afslag, of beter gezegd, we misten de goede. We moesten een tijdje rondrijden om weer op de goede plek op de snelweg terecht te komen en dan de afslag te nemen.
Van Arnhem tot Bundenbach zijn we twee keer gestopt voor een kleine pauze. De eerste keer net over de grens met Duitsland en de tweede keer in Emmelshausen.
Wat ons opviel in Duitsland waren de vele koolzaadvelden. Overal waar je keek, was het geel. Ook bij de huizen waar we langsreden (meestal dorpjes op het platteland), vielen ons dingen op. Vaak waren het vakwerkhuizen (heel erg mooi). Wat veel bij gebouwen voorkwam, was de zogenaamde ‘schiefer’, een soort leisteen, voornamelijk als dakbedekking gebruikt.
Vandaag zijn we langs de Nürburgring gereden, een racecircuit voor formule1 wagens.
Behalve dat het landschap mooi was (langs de moezel, bergen en dalen, eerste echte bergwegen voor Marietta met de auto, leuke dorpjes enz.), waren de bruggen over bijv. de Moezel erg mooi, met van die bogen.
Marietta liet een ziekenwagen voorbij. Dat kwam net heel stom uit, doordat we net op een rotonde reden, en de ambulance wilde natuurlijk precies dezelfde kant op als wij.
Vlak bij Bundenbach zagen wij opeens een bordje: ‘Tollwut gefährdetes gebiet’, oftewel, pas op voor hondsdolheid! Vlak na dit bordje kwamen we tussen half één en kwart voor één in Bundenbach aan.
We reden eerst naar de Herrenberg-grube. Je kon daar kaartjes kopen voor het museum, de Keltennederzetting en een rondleiding in de groeve. We namen een combikaart.Eerst gingen we naar de Keltennederzetting. Het leek heel erg op het dorp van Asterix en Obelix (rara hoe kan dat?). De nederzetting was gebouwd op leisteen. De Kelten hadden vroeger zelf al een soort kelder uitgehakt in het leisteen, waarin het heel koel was. Nu werden daar dingen tentoongesteld. Er woonden echt een paar mensen, die vertelden over hoe het leven daar was. Wat ons opviel, waren de grote hoeveelheden sluipwespen. Zij schenen nestjes te maken in het riet van de daken van het huis. Het wemelde onder de daken dus van de sluipwespen.
Omdat het nog geen tijd was voor de rondleiding, gingen we eerst nog naar het museumpje. Er waren hele mooie fossielen en pyriet, maar het museum zelf was een beetje rommelig opgezet.
Toen was het tijd voor de rondleiding. We kregen te horen dat het in de groeve ongeveer 8 °C zou zijn, en aangezien het een hele warme dag was, hadden we niet veel warme kleren bij ons (de auto stond ongeveer 1,5 km verderop). We kregen toen een jas en een helm, zodat je je hoofd niet zou stoten. Toen we binnen waren vertelde de rondleider en zagen we dat het leisteen bijna verticaal stond. Dat was vroeger niet zo geweest, maar door grote druk (net als bij gebergtevorming) was het bijna 90 graden gedraaid.
De rondleider vertelde ons dat de mijnwerkers vroeger maar een lampje hadden met een lichtbereik van 35 cm doorsnee. Om dat te laten zien pakte hij een telefoon die daar hing en draaide twee keer aan het onderste eind: zwoesj, zwoesj. Alle lichten gingen toen uit. Hij scheen toen met zijn zaklamp zo op het plafond dat het lichtbereik van de lamp nog maar ± 35 cm doorsnee was. Hierna zwoesjde hij één keer en toen gingen alle lichten weer aan.
Hij liet ons ook nog een stalactiet zien van vier centimeter. Met een geweldig rekensommetje liet hij zien dat als een stalactiet in honderd jaar één cm groeit, deze 400 jaar oud moest zijn.
Toen we weer buiten kwamen, was het opeens hééél erg heet…
Je kon zelf ook fossielen zoeken. Voor tien euro kreeg je daar een wagentje met platen, waarin je met gereedschap, dat je nog moest huren, naar fossielen kon zoeken. Omdat de rondleider zei dat je wel erg veel geluk moest hebben als je iets wilde vinden, hebben we dat maar niet gedaan, en zijn we bij onze auto in de buurt gaan zoeken. We hebben een paar dingen gevonden, waarvan we ons afvroegen of het iets was, maar dat zal wel op fossiel.net blijken.
Rond kwart voor vijf gingen Auke en Vincent nog naar het winkeltje, waar ze een zeelelie en koraal (?) kochten.
Toen zijn we weggereden uit Bundenbach naar de camping
Om tien over half zes kwamen we op de camping aan. Omdat de grond vnl. uit leisteen bestond, hadden we bijna een uur nodig om allebei de tenten op te zetten.
’s Avonds, toen we in de tent lagen, hebben we ons nog suf gelachen om ‘Aukes TV-show’, waarin Rafael te gast was.
Bäredräckexpeditie - Dag 2
29-04-2007
We werden om half zeven wakker. Nadat we thee gedronken hadden en ontbeten, pakten we alles in. We gingen op weg naar Solnhofen! Om acht uur vertrokken we, nadat we nog verse broodjes hadden gehaald van maar 30 cent per stuk!
Onderweg hebben we twee bijzondere dieren gezien: een ree en een boommarter (of iets dergelijks) die over de weg rende.
Toen we pauze gingen houden, hebben we de auto (ondertussen al tamelijk stoffig geworden) versierd met Bäredräcklogo’s, lemmingen enz.
Vandaag kwamen we langs de Hockenheimring (zie Nürburgring, dag 1).
Op de snelweg kwamen we een bord tegen waarop stond Basel 233 km, maar daar gingen we niet heen.
Om 10 over half twee zagen we een ooievaarsnest met ooievaar (op ongeveer 45 km van Solnhofen).
Om kwart voor drie kwamen we aan in Breitenfurt, waar onze camping was. Onze eerste indruk van de camping was: getsie! Er stonden namelijk een heleboel beeldjes, poortjes en er waren perkjes met allerlei tierlantijntjes, maar dat viel uiteindelijk wel mee. Het was eigenlijk een beetje een primitieve camping. Het was een soort achtertuin, die grensde aan het riviertje de Altmühl (waar gevaarlijke Aligraaftorren zwommen). Er waren maar twee wc’s, twee douches en twee wasbakken. Wat wel heel leuk was, waren de dieren. De meneer en mevrouw van de camping hadden namelijk heel veel dieren, waaronder parkieten, papegaaien, muizen, vijf eekhoorns en vier kleintjes, konijnen, een ekster en een duif. De duif heette Paula en hield van autorijden en kanovaren. Als de meneer (Franz) met de auto wegging, zat de duif meestal op de auto of op de achteruitkijkspiegel. Als Franz ging kanovaren, zat Paula op zijn knie.
Gelukkig gingen hier de haringen wel gemakkelijk de grond in. We deden nu dus ook niet zo lang over het opzetten van de tenten.
Omdat we nog tijd over hadden, besloten we nog even naar Solnhofen te gaan. Om 15.51 uur precies kwamen we aan in Solnhofen. We hebben daar het museum bezocht. Klik op de foto voor meer fossielen uit het museum, waaronder een Archaeopteryx.
Aan de overkant was een winkeltje, waar we rond hebben gekeken.
We werden om half zeven wakker. Nadat we thee gedronken hadden en ontbeten, pakten we alles in. We gingen op weg naar Solnhofen! Om acht uur vertrokken we, nadat we nog verse broodjes hadden gehaald van maar 30 cent per stuk!
Onderweg hebben we twee bijzondere dieren gezien: een ree en een boommarter (of iets dergelijks) die over de weg rende.
Toen we pauze gingen houden, hebben we de auto (ondertussen al tamelijk stoffig geworden) versierd met Bäredräcklogo’s, lemmingen enz.
Vandaag kwamen we langs de Hockenheimring (zie Nürburgring, dag 1).Op de snelweg kwamen we een bord tegen waarop stond Basel 233 km, maar daar gingen we niet heen.
Om 10 over half twee zagen we een ooievaarsnest met ooievaar (op ongeveer 45 km van Solnhofen).
Om kwart voor drie kwamen we aan in Breitenfurt, waar onze camping was. Onze eerste indruk van de camping was: getsie! Er stonden namelijk een heleboel beeldjes, poortjes en er waren perkjes met allerlei tierlantijntjes, maar dat viel uiteindelijk wel mee. Het was eigenlijk een beetje een primitieve camping. Het was een soort achtertuin, die grensde aan het riviertje de Altmühl (waar gevaarlijke Aligraaftorren zwommen). Er waren maar twee wc’s, twee douches en twee wasbakken. Wat wel heel leuk was, waren de dieren. De meneer en mevrouw van de camping hadden namelijk heel veel dieren, waaronder parkieten, papegaaien, muizen, vijf eekhoorns en vier kleintjes, konijnen, een ekster en een duif. De duif heette Paula en hield van autorijden en kanovaren. Als de meneer (Franz) met de auto wegging, zat de duif meestal op de auto of op de achteruitkijkspiegel. Als Franz ging kanovaren, zat Paula op zijn knie.
Gelukkig gingen hier de haringen wel gemakkelijk de grond in. We deden nu dus ook niet zo lang over het opzetten van de tenten.
Omdat we nog tijd over hadden, besloten we nog even naar Solnhofen te gaan. Om 15.51 uur precies kwamen we aan in Solnhofen. We hebben daar het museum bezocht. Klik op de foto voor meer fossielen uit het museum, waaronder een Archaeopteryx.
 |
| Foto's museum Solnhofen |
Aan de overkant was een winkeltje, waar we rond hebben gekeken.
Bäredräckexpeditie - Dag 3
30-04-2007
’s Ochtends hebben we een beetje uitgeslapen. Om half acht - acht uur stonden we op. Om half negen reden we weg. We gingen eerst benzine halen in Dollnstein. Het was de eerste keer voor Marietta dat ze zelf zou tanken. Eerst reden we aan de verkeerde kant van de pomp, waardoor de slang te kort was om bij de tank te kunnen. Toen we aan de andere kant parkeerden, reed Marietta iets te dicht langs het stoepje, waardoor de voorste wieldop links lichtelijk werd beschadigd.
Na het tanken gingen we naar de groeve Blumenberg bij Eichstätt. We hebben daar urenlang gezocht. De eerste vondst werd gedaan door Vincent, hij vond een coproliet. Korte tijd daarna werd door Rafael een saccocoma gevonden. Auke-Florian vond de eerste ammoniet. In alle uren dat we zochten, hebben we erg veel fossielen gevonden. Onder de vondsten waren vooral saccocoma’s, in mindere mate coprolieten en weinig ammonieten (m.u.v. Auke-Florian).
Toen we er genoeg van hadden, werden we door Marietta op een ijsje getrakteerd (zeer aan te bevelen met het warme weer dat we hadden).
Bij de groeve in de buurt was ook een museum (Museum Bergér) met allerlei fossielen die gevonden waren in Blumenberg. Er werden echter niet alleen fossielen, maar ook andere dingen tentoongesteld. Het museum zag er mooi uit. Niet alleen hoe de fossielen tentoongesteld waren, maar ook het gebouw waarin het zat.
Bij de kassa zat een aardige meneer, die veel vertelde over de fossielen. Sommige dingen wisten we al, maar andere dingen werden erg goed uitgelegd.
Tegenover het museum was een winkeltje, waar fossielen en mineralen werden verkocht. Helaas was het meeste erg duur. Er werden ook twee (vermoedelijk) neppe mosasauruskaken verkocht.
In het museum kregen we nog foldertjes van andere musea, onder andere een foldertje van een museum in Eichtstätt, waar een tentoonstelling was over levende fossielen. Er zouden in het museum een echte nautilus en degenkrabben rondzwemmen. Auke-Florian wilde daar toen natuurlijk meteen heen. Aangezien er nog tijd was, besloten we dat ook te gaan doen. Het duurde echter erg lang voordat we het museum hadden gevonden. Het werd namelijk maar voor de helft aangegeven hoe je moest rijden. Vóór de Mc Donald’s was het goed aangegeven, maar daarna kon je alles zelf uitzoeken. Toen lazen we opeens ergens dat het museum op de burcht was. Er bleek dat je na de Mc Donald’s ergens de Burgstrasse omhoog moest. Het was wel een steil straatje. We bleven onder de poort van het kasteel bijna steken, maar gelukkig redden we het net tot bovenaan.
Maar het museum was dicht, er stond: ‘Montags geschlossen’. Dus toen gingen we maar weer naar de camping. We hebben nog de fossielen uitgezocht, een beetje gepingpongd enzijn toen naar bed gegaan.
’s Ochtends hebben we een beetje uitgeslapen. Om half acht - acht uur stonden we op. Om half negen reden we weg. We gingen eerst benzine halen in Dollnstein. Het was de eerste keer voor Marietta dat ze zelf zou tanken. Eerst reden we aan de verkeerde kant van de pomp, waardoor de slang te kort was om bij de tank te kunnen. Toen we aan de andere kant parkeerden, reed Marietta iets te dicht langs het stoepje, waardoor de voorste wieldop links lichtelijk werd beschadigd.
Na het tanken gingen we naar de groeve Blumenberg bij Eichstätt. We hebben daar urenlang gezocht. De eerste vondst werd gedaan door Vincent, hij vond een coproliet. Korte tijd daarna werd door Rafael een saccocoma gevonden. Auke-Florian vond de eerste ammoniet. In alle uren dat we zochten, hebben we erg veel fossielen gevonden. Onder de vondsten waren vooral saccocoma’s, in mindere mate coprolieten en weinig ammonieten (m.u.v. Auke-Florian).
Toen we er genoeg van hadden, werden we door Marietta op een ijsje getrakteerd (zeer aan te bevelen met het warme weer dat we hadden).
Bij de groeve in de buurt was ook een museum (Museum Bergér) met allerlei fossielen die gevonden waren in Blumenberg. Er werden echter niet alleen fossielen, maar ook andere dingen tentoongesteld. Het museum zag er mooi uit. Niet alleen hoe de fossielen tentoongesteld waren, maar ook het gebouw waarin het zat.
Bij de kassa zat een aardige meneer, die veel vertelde over de fossielen. Sommige dingen wisten we al, maar andere dingen werden erg goed uitgelegd.
Tegenover het museum was een winkeltje, waar fossielen en mineralen werden verkocht. Helaas was het meeste erg duur. Er werden ook twee (vermoedelijk) neppe mosasauruskaken verkocht.
In het museum kregen we nog foldertjes van andere musea, onder andere een foldertje van een museum in Eichtstätt, waar een tentoonstelling was over levende fossielen. Er zouden in het museum een echte nautilus en degenkrabben rondzwemmen. Auke-Florian wilde daar toen natuurlijk meteen heen. Aangezien er nog tijd was, besloten we dat ook te gaan doen. Het duurde echter erg lang voordat we het museum hadden gevonden. Het werd namelijk maar voor de helft aangegeven hoe je moest rijden. Vóór de Mc Donald’s was het goed aangegeven, maar daarna kon je alles zelf uitzoeken. Toen lazen we opeens ergens dat het museum op de burcht was. Er bleek dat je na de Mc Donald’s ergens de Burgstrasse omhoog moest. Het was wel een steil straatje. We bleven onder de poort van het kasteel bijna steken, maar gelukkig redden we het net tot bovenaan.
Maar het museum was dicht, er stond: ‘Montags geschlossen’. Dus toen gingen we maar weer naar de camping. We hebben nog de fossielen uitgezocht, een beetje gepingpongd enzijn toen naar bed gegaan.
Bäredräckexpeditie - Dag 4
01-05-2007
8.35 uur vertrokken we naar de groeve bij Mörnsheim.
De groeve lag op een zeer mooie plek. We liepen ongeveer 1,5 km door het bos naar de groeve (eigenlijk meer een stortplaats). Er stonden borden langs het pad waar informatie op stond over de bodem, de fossielen, de platenkalk en nog andere dingen.
De groeve zelf viel een beetje tegen. Er stond op het foldertje dat het een fossielenrijke groeve was, maar dat hebben wij niet gemerkt. Er waren vooral dikke platen, en veel platen waren niet goed splijtbaar. In totaal hebben we er twee fossielen gevonden.
Omdat er hier niets te vinden was, gingen we weer naar Blumenberg. Onderweg kwamen we langs een fossielenwinkeltje in Mörnsheim. Daar werden vissen verkocht die niet duur waren, maar omdat we niet wisten of we vissen zouden vinden, kochten we nog niks.
Toen we Mörnsheim uitreden kwamen we een bord tegen waar op stond: ‘Pfüa Gott’, wat betekende dat?
In Blumenberg vonden we weer veel fossielen. Marietta vond de eerste twee vissen. We zochten totdat het sluitingstijd was. Toen werden we weer door Marietta getrakteerd op een ijsje. Dat aanbod sloegen we natuurlijk niet af.
Daarna gingen we weer naar de tent. ’s Avonds hadden we ruzie over de hoeveelheid fossielen die we mee zouden nemen. We zouden aan het eind van de week ook nog hout gaan kopen waar Marietta violen, altviolen en celli van zou maken, en dus zouden we niet alles vol kunnen stoppen met fossielen.
8.35 uur vertrokken we naar de groeve bij Mörnsheim.
De groeve lag op een zeer mooie plek. We liepen ongeveer 1,5 km door het bos naar de groeve (eigenlijk meer een stortplaats). Er stonden borden langs het pad waar informatie op stond over de bodem, de fossielen, de platenkalk en nog andere dingen.
De groeve zelf viel een beetje tegen. Er stond op het foldertje dat het een fossielenrijke groeve was, maar dat hebben wij niet gemerkt. Er waren vooral dikke platen, en veel platen waren niet goed splijtbaar. In totaal hebben we er twee fossielen gevonden.
Omdat er hier niets te vinden was, gingen we weer naar Blumenberg. Onderweg kwamen we langs een fossielenwinkeltje in Mörnsheim. Daar werden vissen verkocht die niet duur waren, maar omdat we niet wisten of we vissen zouden vinden, kochten we nog niks.
Toen we Mörnsheim uitreden kwamen we een bord tegen waar op stond: ‘Pfüa Gott’, wat betekende dat?
In Blumenberg vonden we weer veel fossielen. Marietta vond de eerste twee vissen. We zochten totdat het sluitingstijd was. Toen werden we weer door Marietta getrakteerd op een ijsje. Dat aanbod sloegen we natuurlijk niet af.
Daarna gingen we weer naar de tent. ’s Avonds hadden we ruzie over de hoeveelheid fossielen die we mee zouden nemen. We zouden aan het eind van de week ook nog hout gaan kopen waar Marietta violen, altviolen en celli van zou maken, en dus zouden we niet alles vol kunnen stoppen met fossielen.
Bäredräckexpeditie - Dag 5
02-05-2007
's Ochtends haalde Marietta broodjes bij een winkeltje, dat van half zeven 's ochtends tot half negen 's ochtends geopend was.
Vandaag zouden we een rondleiding krijgen in de fabrieken waar de stenen uit Solnhofen verwerkt werden en in de grote groeve in Solnhofen. De rondleiding was echter pas om half twee. We besloten echter wel om na het ontbijt gewoon naar Solnhofen te gaan.
Eerst reden we nog door naar Langenaltheim. Onderweg kwamen we een fossielengroeve tegen. je mocht er gratis naar binnen als je in Solnhofen overnachtte, maar dat deden wij niet. We hebben uiteindelijk geen tijd meer gehad om deze groeve te bezoeken, we weten dus ook niet of je er veel fossielen kunt vinden.
In Langenaltheim haalde Marietta geld. Ondertussen keken Auke-Florian en Vincent rond of er ergens een museum was, wat helaas niet het geval was. Toen zij weer terug bij de auto waren, gingen we nog naar een bakker, waar we allemaal iets mochten uitzoeken van Marietta.
Toen gingen we weer terug naar Solnhofen. Daar hebben we de Sola Basilica bekeken. Dat was een kerk die nog vóór 700 na Chr was gebouwd. Erg veel stond er niet meer overeind, maar er waren nog een aantal pilaren en wat stukken muur.
Er was echter nog drie uur tijd voordat de rondleiding begon. We gingen dus nog naar het museum in Eichstätt, dat vandaag wel open was, via een binnendoorweggetje maar 20 km in plaats van helemaal door Dollnstein en Breitenfurt te rijden.
Toen we bijna in Eichstätt waren, vond Auke-Florian een nieuw woord uit:
-----------------------------------------------------------------------------
krampzalig, bw. (-er, -st), 1. krampachtig, maar met een
goed gevoel. De Nautilus hield zijn prooi krampzalig vast, met
moeite, maar het mooie vooruitzicht hem lekker op te eten.
2. Ook ironisch gebruikt. Hij lacht krampzalig. vgl. Hij lacht
als een boer die kiespijn heeft. (ook bij maagkrampen gebruikt)
-----------------------------------------------------------------------------
De tentoonstelling over levende fossielen was zeer interessant. Er zwom, zoals aangekondigd, een echte nautilus rond, maar er waren ook twee levende degenkrabben. Ook was er een standaard tentoonstelling over fossielen. Er waren onder meer replica's van bijna alle Archaeopteryxen te zien. Er was een heel klein winkeltje, waar Rafael een trilobiet kocht.
Na de bezichtiging van het museum gingen we weer terug naar Solnhofen, waar we tussen één uur en kwart over één aankwamen. We gingen toen nog even naar het winkeltje. Daar kocht Auke een degenkrab, Vincent een plaat met vissen en Rafael een kreeftachtige.
De rondleiding werd gegeven door Harry Lasch, een hele aardige man. Hij nam ons (wij en andere mensen die ook nog mee gingen) mee in de fabriek en liet ons alles van begin tot eind zien. Hoe de platen werden uitgezocht, op maat gemaakt, gezaagd, geslepen enz. Hij had een klein hamertje bij zich, waarmee hij mooi in een lijn op een dikke plaat sloeg, die hij daarna gewoon met de hand kon doormiddenbreken (op die lijn).
Hij liet ons ook zien hoe en dat er lithografiestenen werden gemaakt in de fabriek.
Na de fabriek nam hij ons mee naar de grote groeve in Solnhofen. Hij wees ons de plaatsen aan waar de Archaeopteryxen allemaal gevonden waren en vertelde dat in de groeve allemaal particulieren werken, die een stukje grond pachten, en al naar gelang hoe goed de platen in dat stuk zijn meer van hun opbrengst moeten afstaan of minder.
We mochten ten slotte zelf nog een uurtje zoeken op een speciale plaats in die groeve. We vonden er erg mooie fossielen (vissen, een hele mooie ammoniet).
Na de rondleiding gingen we nog naar het winkeltje in Mörnsheim, waar Auke-Florian twee belemnieten kocht, Vincent een ammoniet en een kreeftachtige en Rafael een garnaal.
Toen gingen we weer naar onze tent in Breitenfurt. Toen we water aan het koken waren op ons gasstelletje voor de macaroni, was het gas op. De tomatensaus hadden we echter al in een pan gedaan. Auke-Florian kwam op het idee om het als dipsaus te eten bij de chips en het brood.
Na het eten mens-erger-je-nietten we nog. Toen Auk'-Florian werd geslagen, zei hij: 'als dat nog een keer gebeurt, rol ik over de hele camping tot aan de papegaai'. Helaas (voor hem) werd hij nog een keer geslagen. Toen hij terug was voelde hij zich goed misselijk.
's Ochtends haalde Marietta broodjes bij een winkeltje, dat van half zeven 's ochtends tot half negen 's ochtends geopend was.
Vandaag zouden we een rondleiding krijgen in de fabrieken waar de stenen uit Solnhofen verwerkt werden en in de grote groeve in Solnhofen. De rondleiding was echter pas om half twee. We besloten echter wel om na het ontbijt gewoon naar Solnhofen te gaan.
Eerst reden we nog door naar Langenaltheim. Onderweg kwamen we een fossielengroeve tegen. je mocht er gratis naar binnen als je in Solnhofen overnachtte, maar dat deden wij niet. We hebben uiteindelijk geen tijd meer gehad om deze groeve te bezoeken, we weten dus ook niet of je er veel fossielen kunt vinden.
In Langenaltheim haalde Marietta geld. Ondertussen keken Auke-Florian en Vincent rond of er ergens een museum was, wat helaas niet het geval was. Toen zij weer terug bij de auto waren, gingen we nog naar een bakker, waar we allemaal iets mochten uitzoeken van Marietta.
Toen gingen we weer terug naar Solnhofen. Daar hebben we de Sola Basilica bekeken. Dat was een kerk die nog vóór 700 na Chr was gebouwd. Erg veel stond er niet meer overeind, maar er waren nog een aantal pilaren en wat stukken muur.
Er was echter nog drie uur tijd voordat de rondleiding begon. We gingen dus nog naar het museum in Eichstätt, dat vandaag wel open was, via een binnendoorweggetje maar 20 km in plaats van helemaal door Dollnstein en Breitenfurt te rijden.
Toen we bijna in Eichstätt waren, vond Auke-Florian een nieuw woord uit:
-----------------------------------------------------------------------------
krampzalig, bw. (-er, -st), 1. krampachtig, maar met een
goed gevoel. De Nautilus hield zijn prooi krampzalig vast, met
moeite, maar het mooie vooruitzicht hem lekker op te eten.
2. Ook ironisch gebruikt. Hij lacht krampzalig. vgl. Hij lacht
als een boer die kiespijn heeft. (ook bij maagkrampen gebruikt)
-----------------------------------------------------------------------------
De tentoonstelling over levende fossielen was zeer interessant. Er zwom, zoals aangekondigd, een echte nautilus rond, maar er waren ook twee levende degenkrabben. Ook was er een standaard tentoonstelling over fossielen. Er waren onder meer replica's van bijna alle Archaeopteryxen te zien. Er was een heel klein winkeltje, waar Rafael een trilobiet kocht.
Na de bezichtiging van het museum gingen we weer terug naar Solnhofen, waar we tussen één uur en kwart over één aankwamen. We gingen toen nog even naar het winkeltje. Daar kocht Auke een degenkrab, Vincent een plaat met vissen en Rafael een kreeftachtige.
De rondleiding werd gegeven door Harry Lasch, een hele aardige man. Hij nam ons (wij en andere mensen die ook nog mee gingen) mee in de fabriek en liet ons alles van begin tot eind zien. Hoe de platen werden uitgezocht, op maat gemaakt, gezaagd, geslepen enz. Hij had een klein hamertje bij zich, waarmee hij mooi in een lijn op een dikke plaat sloeg, die hij daarna gewoon met de hand kon doormiddenbreken (op die lijn).
Hij liet ons ook zien hoe en dat er lithografiestenen werden gemaakt in de fabriek.
Na de fabriek nam hij ons mee naar de grote groeve in Solnhofen. Hij wees ons de plaatsen aan waar de Archaeopteryxen allemaal gevonden waren en vertelde dat in de groeve allemaal particulieren werken, die een stukje grond pachten, en al naar gelang hoe goed de platen in dat stuk zijn meer van hun opbrengst moeten afstaan of minder.
We mochten ten slotte zelf nog een uurtje zoeken op een speciale plaats in die groeve. We vonden er erg mooie fossielen (vissen, een hele mooie ammoniet).
Na de rondleiding gingen we nog naar het winkeltje in Mörnsheim, waar Auke-Florian twee belemnieten kocht, Vincent een ammoniet en een kreeftachtige en Rafael een garnaal.
Toen gingen we weer naar onze tent in Breitenfurt. Toen we water aan het koken waren op ons gasstelletje voor de macaroni, was het gas op. De tomatensaus hadden we echter al in een pan gedaan. Auke-Florian kwam op het idee om het als dipsaus te eten bij de chips en het brood.
Na het eten mens-erger-je-nietten we nog. Toen Auk'-Florian werd geslagen, zei hij: 'als dat nog een keer gebeurt, rol ik over de hele camping tot aan de papegaai'. Helaas (voor hem) werd hij nog een keer geslagen. Toen hij terug was voelde hij zich goed misselijk.
Bäredräckexpeditie - Dag 6
03-05-2007
's Ochtends gingen we gas kopen in Dollnstein, zodat we in ieder geval weer macaroni konden maken. Daarna gingen we meteen naar de groeve in Blumenberg, nadat we hadden afgesproken wat we wel en niet zouden meenemen.
Zoals elke dag dat we er geweest waren, vonden we veel saccocoma's (vrijzwemmende zeelelies), coprolieten en ook ammonieten behoorden weer tot de vondsten. Marietta en Rafael vonden allebei zelfs nog een visje. We hebben bijna vier uur in de groeve gezeten, om kwart voor drie gingen we weer weg.
Omdat we niet meer veel eten en drinken hadden, gingen we in Eichstätt nog naar de supermarkt. Aan de overkant was een Mac Donalds waar we, geheel tegen onze gewoontes in, gingen eten. We hadden door het vele zoeken erg honger, dus de frietjes en hamburgers gingen er wel in!
Toen gingen we weer terug naar de camping. We hebben daar nog heel veel geping-pongd. Auke-Florian heeft in zijn beste Duits tegen de campingbeheerder (Franz) gezegd dat er een stoel in het water (Altmühl) lag (die was er in gewaaid). Franz heeft hem met een kano (en Paula op z'n knie) opgehaald.
's Avonds maakten we nog een kampvuurtje. Daarna gingen we slapen.
's Ochtends gingen we gas kopen in Dollnstein, zodat we in ieder geval weer macaroni konden maken. Daarna gingen we meteen naar de groeve in Blumenberg, nadat we hadden afgesproken wat we wel en niet zouden meenemen.
Zoals elke dag dat we er geweest waren, vonden we veel saccocoma's (vrijzwemmende zeelelies), coprolieten en ook ammonieten behoorden weer tot de vondsten. Marietta en Rafael vonden allebei zelfs nog een visje. We hebben bijna vier uur in de groeve gezeten, om kwart voor drie gingen we weer weg.
Omdat we niet meer veel eten en drinken hadden, gingen we in Eichstätt nog naar de supermarkt. Aan de overkant was een Mac Donalds waar we, geheel tegen onze gewoontes in, gingen eten. We hadden door het vele zoeken erg honger, dus de frietjes en hamburgers gingen er wel in!
Toen gingen we weer terug naar de camping. We hebben daar nog heel veel geping-pongd. Auke-Florian heeft in zijn beste Duits tegen de campingbeheerder (Franz) gezegd dat er een stoel in het water (Altmühl) lag (die was er in gewaaid). Franz heeft hem met een kano (en Paula op z'n knie) opgehaald.
's Avonds maakten we nog een kampvuurtje. Daarna gingen we slapen.
Bäredräckexpeditie - Dag 7
04-05-2007
Om half acht stonden we op. Vandaag gingen we weer weg! We ontbeten en pakten de tenten in. Toen moesten we nog even afscheid nemen van de diertjes.
Om kwart voor negen stapten we in de auto en gingen we op weg. We gingen eerst in Igelsdorf voorbij, waar Marietta hout kocht voor violen, altviolen en celli. Daar waren we om half elf. De man heette Anton Stöhr. Zijn zoon was cellobouwer. Het waren allebei erg aardige mensen. Ons werd wat te drinken en wat te eten aangeboden. Marietta kocht uiteindelijk een heleboel hout (45 kilo, bleek toen we het thuis wogen).
Bij Frankfurt in de buurt reed Marietta voor het eerst op een achtbaans snelweg (vier banen de ene kant op, vier de andere kant op).
Tegen het eind van de dag kwamen we in het moezelgebied. Hier wilden we ook een slaapplaats zoeken. Op zoek naar een leuke plek reden we door vele kleine dorpjes, met huizen die je aan Italië deden denken, op berg-/heuvelhellingen. Het landschap was, net als op de heenweg, erg mooi.
We zagen allerlei campings, maar het waren allemaal 'campercampings', niet voor tenten dus...
Uiteindelijk vonden we wel een goede camping, bij Pünderich, langs de Moezel. We hebben onze tent opgezet (Marietta zou deze nacht in de auto slapen), bij het winkeltje Milka-chocoladerepen gekocht, gegeten en ingeslapen.
Om half acht stonden we op. Vandaag gingen we weer weg! We ontbeten en pakten de tenten in. Toen moesten we nog even afscheid nemen van de diertjes.
Om kwart voor negen stapten we in de auto en gingen we op weg. We gingen eerst in Igelsdorf voorbij, waar Marietta hout kocht voor violen, altviolen en celli. Daar waren we om half elf. De man heette Anton Stöhr. Zijn zoon was cellobouwer. Het waren allebei erg aardige mensen. Ons werd wat te drinken en wat te eten aangeboden. Marietta kocht uiteindelijk een heleboel hout (45 kilo, bleek toen we het thuis wogen).
Bij Frankfurt in de buurt reed Marietta voor het eerst op een achtbaans snelweg (vier banen de ene kant op, vier de andere kant op).
Tegen het eind van de dag kwamen we in het moezelgebied. Hier wilden we ook een slaapplaats zoeken. Op zoek naar een leuke plek reden we door vele kleine dorpjes, met huizen die je aan Italië deden denken, op berg-/heuvelhellingen. Het landschap was, net als op de heenweg, erg mooi.
We zagen allerlei campings, maar het waren allemaal 'campercampings', niet voor tenten dus...
Uiteindelijk vonden we wel een goede camping, bij Pünderich, langs de Moezel. We hebben onze tent opgezet (Marietta zou deze nacht in de auto slapen), bij het winkeltje Milka-chocoladerepen gekocht, gegeten en ingeslapen.
Abonneren op:
Posts (Atom)